ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ- ''ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ''

«Πέρασα αρκετά χρόνια πιστεύοντας ότι ήμουν

ένα “άτυχο” παιδάκι χωρισμένων γονιών»

 

Η Ναταλία Γερμανού μίλησε στο περιοδικό ''People'' που θα κυκλοφορήσει για τα τον χωρισμό των γονιών της και τα τραύματα που της άφησαν σαν παιδί.

 

Δεν μεγάλωσες με τους γονείς σου;

Ουσιαστικά με μεγάλωσε η γιαγιά μου η Ελένη, η μαμά του μπαμπά μου, στα Κάτω Πατήσια, στον Άγιο Λουκά. Δεν μεγάλωσα με κανέναν από τους δύο μου γονείς, διότι κανένας τους δεν θα ήταν σε θέση να με μεγαλώσει.
Και οι δύο είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις, είχαν την καριέρα τους, δεν θα
μπορούσαν να αφοσιωθούν σε ένα παιδί. Όταν οι γονείς μου χώρισαν, η μαμά μου ήταν μόλις 22 χρόνων, πολύ πιτσιρίκα, είχε ήδη ξεκινήσει να ασχολείται με τη διαφήμιση, ήταν πολύ ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη. Στα 16 μου, σε μια ηλικία που, κατά τη γνώμη της, μπορούσα να αντιληφθώ κάποια πράγματα, μου εξήγησε πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα στη ζωή μας.

Η ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΔΗΛΩΣΕ: 

«Έχω έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και λίγο σκόρπιες, γιατί οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πάρα πολύ μωρό, δεν είχα καν συμπληρώσει τα δύο μου χρόνια»

«Πέρασα αρκετά χρόνια πιστεύοντας ότι ήμουν ένα “άτυχο” παιδάκι χωρισμένων γονιών, ζηλεύοντας πολύ τους συμμαθητές μου αφού, όποτε πήγαινα στα σπίτια τους, έβλεπα τη μαμά και τον μπαμπά τους μαζί, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, με κουλουράκια, κέικ και οικογενειακά τραπέζια στρωμένα σε ατμόσφαιρα family. Αυτά εγώ δεν τα ζούσα».

Μεγαλώνοντας αισθάνθηκες απόρριψη;

Μεγαλώνοντας ένιωσα τα πάντα, πολλά. Ευτυχώς, όχι σε υπερθετικό βαθμό, όχι σε βαθμό του να αρχίσω να παίρνω αντικαταθλιπτικά χάπια, να πέσω στα ναρκωτικά ή να πάθω κάποιο ψυχολογικό τραύμα. Τα κατανόησα όλα. Και ο λόγος που δεν τα πέρασα αυτά, είναι γιατί είχα τρεις πάρα πολύ δυνατές δικλείδες ασφαλείας: Τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, οι οποίοι φρόντισαν να είναι παρόντες ουσιαστικά–και όχι ως «γονείς του σαββατοκύριακου»– και τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου έπαιξε το ρόλο του μπαμπά, της μαμάς, 

του προστάτη, του φύλακα-άγγελου  

και της καλύτερης φίλης, με τέτοιον τρόπο που δεν υπάρχουν λόγια για να στον περιγράψω. Στις 22 Μαρτίου του 1991, όταν πέθανε η γιαγιά μου, ένιωσα τον πιο δυνατό πόνο που έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου.